آذوح: یک نماینده مجلس شورای اسلامی می‌گوید که سیاست‌گذاری‌های اشتباه مانع از تحقق عدالت آموزشی در «بلوچستان جنوبی» شده است.
محمدنعیم امینی‌فرد رئیس مجمع نمایندگان استان سیستان و بلوچستان گفت که «بلوچستان جنوبی» بدترین شاخص‌های آموزشی کشور را دارد.
او توزیع نابرابر نیروی انسانی و امکانات را عامل این وضعیت دانست. به گفته امینی‌فرد در مناطق جنوبی بلوچستان از سربازمعلم‌های فاقد تخصص برای آموزش استفاده می‌شود.
این نماینده مجلس شورای اسلامی با انتقاد از آنچه که «تورم نیروی انسانی» در ساختار اداری استان سیستان و بلوچستان عنوان کرد، گفت: «در برخی از مناطق شمال استان، دو برابر نیروی انسانی در چارت سازمان وجود دارد. در حالی که در جنوب استان با کمبود نیرو مواجه است».
به گفته او نیروی انسانی متخصص و متبحر در این منطقه بلوچستان که شامل شهرستان‌های سراوان، ایرانشهر، سرباز، نیک‌شهر و چابهار می‌شود، بسیار ضعیف است.
امینی‌فرد گفت که بیشتر نیروهایی که در بخش آموزش این مناطق به‌کار گرفته می‌شوند، غیربومی هستند.
به گفته این نماینده مجلس نیروهای غیربومی متخصص نیز «پس از ۲ یا ۳ سال به بهانه‌های مختلف به بلوچستان شمالی منتقل می‌شوند».
امینی‌فرد این وضعیت را باعث ایجاد «سیکل معیوب» دانست و گفت که این مسئله «تفاوت شاخص‌ها را در شمال و جنوب استان به شدت افزایش می‌دهد».
او از دولت خواست که به شعارها و تعهداتش برای توسعه امکانات آموزشی در بلوچستان جنوبی پایبند باشد. به گفته امینی‌فرد، دولت باید یک اداره کل آموزش و پرورش در جنوب استان به مرکزیت ایرانشهر مستقر کند.
نماینده ایرانشهر در مجلس اختصاص اعتبار مربوط به «ردیف عدالت آموزشی» را یکی دیگر از تعهدات دولت دانست که باید به بلوچستان جنوبی اختصاص یابد.
امینی‌فرد همچنین استفاده از «نیروهای بومی با تعهد‌های بالای ۱۵سال» را از دیگر برنامه‌های لازم برای بهبود وضعیت آموزش در مناطق جنوبی بلوچستان عنوان کرد.
به گفته او دولت قبلی و فعلی اراده‌ای برای تحقق عدالت آموزشی در استان سیستان و بلوچستان ندارند.
بر اساس اعلام منابع دولتی سیستان و بلوچستان دارای بیشترین نرخ بی‌سوادی است. مدیرکل آموزش و پرورش سیستان و بلوچستان یک سال قبل جمعیت کودکان بازمانده از تحصیل در این استان را ۹۲ هزار نفر اعلام کرده بود.
همچنین به گفته احمد میدری معاون وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی یک هفتم از کودکان بازمانده از تحصیل ایران در سیستان و بلوچستان ساکن هستند.
بنابر آمارهای رسمی استان سیستان و بلوچستان بیشترین جمعیت فقیر ایران را در خود جای داده است. فعالان حقوق اقلیت‌ها «نگاه تبعیض آمیز دولت مرکزی»، «عدم امکان آموزش به زبان مادری» و «نگاه امنیتی حاکم بر برنامه‌های توسعه» را از دلایل اصلی محرومیت در بلوچستان می‌دانند.
