آذوح: چند روزی از اهانت خبرگزاری دولتی «مهر» نسبت به زبان ترکی نگذشته، این بار روزنامه دولتی «ایران» ترک ها را اشغالگران آذربایجان نامید.
روزنامه دولتی «ایران» روز سه شنبه ۵دیماه٩۶، در مقاله ای تحت عنوان «آذربایجان، ایران کوچک – نگاهی بر جغرافیای قومی آذربایجان» در راستای سیاست های ترک ستیزانه حکومت ایران، «ارمنی ها» و «کردها» را ساکنان اصلی آذربایجان معرفی کرد و ترک های آذربایجان را اشغالگران آذربایجان نامید.
«حجت یحیی پور» نویسنده این مقاله، با تکرار ادعاهای نخ نما شده پان ایرانیست ها و پان فارس ها، با تحریف تاریخ، سعی داشته تا حضور چندین هزار ساله ترک در منطقه را انکار نموده و ترک ها را مهاجمانی از آسیای میانه معرفی نماید که آذربایجان را اشغال کرده اند.
این مقاله ارمنی ها را از «کهن ترین جوامع و تمدن های منطقه» نامیده، می نویسد:«هرچند که سرزمین ارمنستان به نواحی غربی قفقاز و نواحی شرقی آناتولی اطلاق می شده است اما حضور ارامنه در آذربایجان قدمتی به درازای تاریخ دارد. با استناد به شواهد تاریخی می توان اطمینان پیدا کرد که بخش بزرگی از آذربایجان شامل نوار غربی و نواحی شمالی و حتی نواحی مرکزی این سرزمین سکونتگاه تاریخی ارامنه بوده است.»
این مقاله همچنین با بهره گرفتن از قوه تخیل خود، یکی از افراد موجود در سنگ نگاره خان تختی سلماس را «ارمنی» معرفی کرده و آنرا نیز دلیلی بر حضور دیرینه ارمنی ها در آذربایجان می داند.
نویسنده مقاله سپس وجود کلیساها در آذربایجان را نیز یکی از دلایل متعلق بودن آذربایجان به ارمنی ها می شمارد!
این مقاله سپس با تکرار مهملات پان فارس هایی مانند کسروی، سعی کرده تا زبان ترکی در آذربایجان را تحمیلی معرفی کرده و زبان «تاتی»، زبان تخیلی«پهلوی» و زبان من درآوردی «آذری» معرفی نماید.
این روزنامه در ادامه، کردها از «تاثیرگذارترین ساکنان آذربایجان» معرفی کرده و زبان آنها را شاخه ای از «زبان پهلوی» نامیده و بدین ترتیب کردها را ساکنان واقعی آذربایجان می نامد!
این مقاله بدون ارائه دلیل و مدرکی در ادعایی عجیب می افزاید:«حضور کردها در آذربایجان چنان پر رنگ و تاثیرگذار بوده است که در ادوار مختلف تاریخی شاهد حکومت خاندان های کرد بر سرتاسر آذربایجان یا بخش هایی از آن هستیم.»
این مقاله می افزاید:«ترک ها از آخرین جوامعی بودند که آذربایجان را برای سکونت انتخاب کردند. این دسته برخلاف گروه هایی که پیشتر به آنان اشاره شد نه ساکنان بومی آذربایجان، بلکه مهاجران آسیای میانه و آسیای شرقی بوده اند.»
این فرد با هدف انکار حضور تاریخی ترک ها در آذربایجان، ترک ها فاقد موسیقی، رقص و لباس محلی مخصوص به خود معرفی کرده و نتیجه می گیرد:«به این ترتیب که مردم آذربایجان از نظر مولفه های قومی هرگز تفاوتی با مردمان شیراز و اصفهان و کرمان و دیگر نقاط ایران نداشته و ندارند، با این اوصاف چگونه می توان تصور کرد که مردم آذربایجان یک قوم خاص با مولفه های فرهنگی و هویتی خاص خودشان هستند؟»
مقاله در پایان نیز آذربایجان نه سرزمین ترک بلکه «محل سکونت اقوام پرشمار» معرفی می کند.
لازم به ذکر، رشد بیداری ملی در میان ترک های آذربایجان جنوبی، حکومت ایران و نویسندگان ضدترک را به تکاپو انداخته و این افراد با طرح ادعاهای پان ایرانیستی، سعی دارند تا حقوق ملی و زبانی ترک های آذربایجان جنوبی را پایمال کنند.
در این زمینه روز شنبه ٢دیماه٩۶، نیز خبرگزاری دولتی «مهر» طی گزارشی با عنوان «زبان تاتی در چند قدمی فراموشی» زبان «تاتی» و «آذری» را زبان اصلی و دیرین آذربایجان معرفی و زبان ترکی آذربایجانی ها را زبانی بیگانه و تحمیلی خواند. و مدعی شد که دولت باید زبان تاتی را در آذربایجان احیا نماید.
لازم به ذکر است، کشور ارمنستان در اواسط قرن نوزدهم با حمایت روسیه تزاری، با هدف قطع ارتباط بین ترک های آذربایجان و ترک های ترکیه عثمانی در قلمرو ترک های قاجار ساخته شده و هزاران ارمنی آواره، از نقاط مختلف جهان در این منطقه اسکان داده شدند.
پایتخت ارمنستان شهر ایروان ولایتی ترک و مسلمان نشین بود که بعدها تمامی ترکان به صورت اجباری از آنجا رانده شدند. بزرگانی مانند «جبار باغجه بان» بنیانگذار نخستین مدرسه ناشنوایان ایران در تبریز زاده این شهر ترک نشین بودند.
