رفتار رسانه های مرکزگرا و فارس محور در فاجعه سیل آزربایجان بسیار زشت و غیر قابل دفاع بود. این رسانه ها این حادثه را بهانه ای برای تخلیه نفرت خود از آزربایجان نمودند و با درج تیترها و مطالبی که حاکی از نفرت و دشمنی آنها با ملت تورک بود، مسبب این فاجعه بزرگ را نه بی مسولیتی مسولان، و یا نبود امکانات امداد و نجات و یا عدم اطلاع رسانی رسانه های رسمی، که خود ملت آزربایجان دانستند. در این فاجعه مسولان آزربایجان نیز از قافله عقب نماندند و روش تهران نشینان را تقلید نمودند. در شبکه های مجازی این نفرت و نژادپرستی بسیار عریان تر و واضح تر بیان گردید.
این همان نژادپرستی و تورک ستیزی نهادینه شده در جامعه ایرانی است. فارغ از دسته بندی های سیاسی و ایدئولوژیک نژادپرستی فارسی و باستان گرایی بیمارگونه ایرانی فصل مشترک هر نوع اندیشه و رفتاری است. چرا که این جامعه هر چیز غیر از خود را تهدیدی برای خود می انگارد و حیات خود را در نابودی و نیستی دیگران قلمداد می کند. جامعه بیمار ایرانی سعی دارد تا با حذف و انکار و دشمنی با دیگری خود را اثبات نماید. به همین دلیل است که شونیسم و فاشیسم دو روی سکه ایران گرایی را تشکیل می دهند. حقوق بشر، حق تعین سرنوشت برای ملل غیر خود، دموکراسی و آزادی بیان، احترام به هویت دیگران و به رسمیت شناختن حق حیات جمعی و ملی در چنین اندیشه ای نه تنها جایی ندارد بلکه تهدید نیز تلقی می گردد.
فاجعه زلزله قاراداغ، فاجعه قطار تبریز-مشهد، و سیل اخیر در آزربایجان تنها و تنها بهانه و فرصتی برای بیان کینه توزی شونیسم فارس بر علیه ملت تورک به حساب می آید. چرا که شونیسم نهادینه شده و سیستماتیک در اذهان و قلوب جمعیت ایران محور و فارسگرا، نه تنها این جمعیت را ناراحت نمی کند، بلکه باعث افتخار آنها نیز هست. این جمعیت نژادپرستی و دیگر ستیزی را تقبیح نمی کند، بلکه آن را تقدیس می کند و حیات جمعی خود را در مرگ و نابودی جمعی دیگری می داند. ارتباط با جهان مدرن و دموکراتیک، ارتقاء سطح علم ودانش، گسترده شدن رسانه های جمعی، امکان حضور محدود اندیشه ها و جریان های اندیشه ای و سیاسی و اجتماعی نه تنها کمکی به بهبودی این بیماری نکرده است بلکه بر شدت و حدّت آن نیز افزوده است و میدانهای جدیدی برای حضور و ظهور این بیماری نیز فراهم نموده است.
خلاصه کلام این که :جامعه ایرانی غرق در شونیسم و نژادپرستی فارسی است و هر بار با نشان دادن این ویژگی ، خود را موفقتر و پیروزتر می انگارد، هر نوع خوشبینی نسبت به بهبودی چنین جامعه ای تنها و تنها ساده لوحی و خود فریبی است.
منبع: آیدینلیق
