آذوح: هفته پیش جشنواره فیلم تبریزدرسینما 22 بهمن تبریز برگزارگردید و با استقبال گسترده مخاطبین مواجه شد، در این میان فیلم مستندی که بیش از همه مورد توجه و تحسین مخاطبین قرار گرفت " اکیزلر" به کارگردانی محمد علیمرادی بود.
«اکیزلر» (دوقلوها) یک فیلم مستند به نویسندگی و کارگردانی محمد علیمرادی است، در مورد مرگ تدریجی دریاچه اورمیه. در این فیلم، راوی به سراغ یکی از روستاهای اطراف دریاچه اورمیه رفته و تاثیر خشک شدن دریاچه را در زندگی اجتماعی و اقتصادی این روستانشیان نشان می‌دهد. خبرنگار یول‌پرس به منظور آشنایی بیشتر با این فیلم مستند و عوامل تهیه آن، به سراغ آقای علیمرادی رفته و مصاحبه‌ای با آن ترتیب داده است که مشروح آن در زیر آمده است.
آقای علیمرادی در ابتدا خود را معرفی نمایید؟
من محمد علیمرادی متولد مرند و ساکن تبریز، کارشناس علوم ارتباطات اما دراصل ژورنالیست هستم. در حدود ۵ سالی هست که بصورت حرفه ای در حوزه تولید فیلم مستند فعالیت می کنم. تهیه کننده فیلم مستندی به نام “من عصمتم” در حوزه اجتماعی و حمایت ازحیوانات بودم که به دیگر جشنواره ها راه یافت. در حوزه کشاورزی و مرتبط با فعالیت های کشاورزی نیز فیلم “اکینچی لر” را با سفارش جهاد کشاورزی کار کرده ام که در آن نیز به اهمیت مسائل زیست محیطی پرداخته بودم.
در رابطه با فیلم اکیزلر بیشتر برای مخاطبین توضیح دهید. فکر ساخت این اثر و هدف آن عموما چه بوده است؟
فیلم اکیزلر عموما فیلمی زیست محیطی با نگاهی اجتماعی است که به تغیرات اکولوژیکی دنیا و علی الخصوص دریاچه اورمیه می پردازد. سال ها قبل در مستندها و فیلم ها می دیدم که دریاچه ای به نام آرال در بین قزاقستان و ازبکستان وجود دارد که شروع به خشک شدن کرده است و به دریاچه اورمیه شباهت زیادی دارد. ایده اصلی فیلم از آنجا ناشی می شود. در ذهنم این ایده جرقه زد که در فیلمی مستند شباهت های این دو دریاچه را به تصویر بکشم.
همچنان که دیدید در فیلم بچه ای نیز وجود دارد که وضعیت زندگی آنها و فاجعه زیست محیطی که آنجا رخ داده را نیز به تصویر می کشیم.
در این فیلم نشان می دهیم که بشر و تمدن بشری با استفاده از آب بنا شده و با از بین رفتن آب تمدن های بشری نیز از بین رفته اند. همانطور که در فیلم دیدید ما سعی کردیم فاجعه خشک شدن دریاچه آرال و کوچ کردن مردم و تغییراتی که بشر برای ادامه زندگی انجام داد را به مخاطب نشان دهیم. تلاش کردیم تا اقدامات نهاد آرال را که در حدود ۲۳سال برای این تغییرات از قبیل معیشت جایگزین، مسائل بهداشتی و زیست محیطی و… تلاش کرده وموفق هم بوده را به نوعی نشان دهیم.
ما هم امیداوریم روند احیا دریاچه اورمیه با تلاش مسئولین و نهادهای دولتی و خصوصی به ثمر برسد و بتوانیم برخی مشکلاتی چون مهاجرت، بیماری ها و مشکلات خانوادگی که زیاد دیده نمی شود را حل نماییم.
نظر شما بعنوان فیلم ساز درباره سینمای آذربایجان چیست ؟
راجع به سینمای آذربایجان نظر خاصی ندارم، اساتید ما هستند و نظرات خوبی هم ارایه کرده اند. سینمای آذربایجان به سمت متولد شدن می رود. در این بین مسائل زیست محیطی هم جایگاه خاص خود را دارد،دربرخی فیلم های داستانی چون “کؤزمه و گمیچی ” به این مسئله پرداخته شده است، در فیلم بلند “دومان” هم لوکیشن را به نوعی به این مسئله ربط دادند.
آثار آینده شما چه خواهد بود؟
من مستند ساز هستم و دوست دارم در این حوزه فعالیت کنم. هم اکنون فیلمی در حوزه زنان دارم که در حال تدوین هست و به زودی اکران خواهد شد.
آیا برای شرکت در دیگر جشنواره ها نیز فکر می کنید ؟
حتما؛ این ادبیات و سینما به نام آذربایجان است و شما هم حس می کنید که این سبک مختص آذربایجان است. حتما تلاش میکنیم تا در حد امکان این ادبیات را به دیگر جشنواره ها هم ببریم.
متاسفانه سرمایه گذاری در حوزه سینما در ایران مطلوب نیست البته در تهران وضعیت بهتر است.
مستند آیینه یک جامعه است و منعکس کننده مسایل جامعه است و باید توجه بیشتری به آن بشود.
استقبال مردم را چگونه دیدید؟
استقبال عالی بود ، فعالین فرهنگی مدنی و زیست محطیی استقبال خوبی کردند.
